Simple perfect square-cylinders of low order

The existence of two simple perfect square-cylinders of order 20 is discussed. So far, the lowest order simple perfect square-cylinders known, are of order 24, due to [1.]

Does TV Col Have the longest Recorded Positive Superhumps?

Re-examination of extensive photometric data of TV Col reveals evidence for a permanent positive superhump. Its period (6.4 h) is 16 percent longer than the orbital period and obeys the well known relation between superhump period excess and binary period. At 5.5-h, TV Col has an orbital period longer than any known superhumping cataclysmic variable and, therefore, a mass ratio which might be outside the range at which superhumps can occur according to the current theory. We suggest several solutions for this problem.Comment: 5 pages, 2 eps. figures, Latex, proceedings of `Evolution of Binary and Multiple Star Systems', a Meeting in Celebration of Peter Eggleton's 60th Birthday, Bormio, Italy, ASP Conference Series, eds. Ph. Podsiadlowski et al., ASP, San Francisc

Functional programming, program transformations and compiler construction

Dit proefschrift handelt over het ontwerp van de compilergenerator Elegant. Een compiler generator is een computer programma dat vanuit een speci??catie een compiler kan genereren. Een compiler is een computer programma dat een gestructureerde invoertekst kan vertalen in een uitvoertekst. Een compiler generator is zelf een compiler welke de speci??catie vertaalt in de programmatekst van de gegenereerde compiler. Dit heeft het mogelijk gemaakt om Elegant met zichzelf te genereren. Van een compilergenerator wordt verlangd dat deze een krachtig speci??catie formalisme vertaalt in een eÆci??ent programma, een eis waar Elegant aan voldoet. Een compiler bestaat uit een aantal onderdelen, te weten een scanner, een parser, een attribuutevaluator, een optimalisator en een codegenerator. Deze onderdelen kunnen door het Elegant systeem geneneerd worden, ieder uit een aparte speci??catie, met uitzondering van de parser en attribuutevaluator, welke gezamenlijk worden beschreven in de vorm van een zogenaamde attribuutgrammatica. De scanner wordt gegenereerd met behulp van een scannergenerator en heeft tot taak de invoertekst te splitsen in een rij symbolen. Deze rij symbolen kan vervolgens ontleed worden door een parser. Daarna berekent de attribuutevaluator eigenschappen van de invoertekst in de vorm van zogenaamde attributen. De attributenwaarden vormen een datastructuur. De vorm van deze datastructuur wordt gede??nieerd met behulp van typeringsregels in de Elegant programmeertaal. De optimalisator en codegenerator voeren operaties op deze datastructuur uit welke eveneens beschreven worden in de Elegant programmeertaal. Dit proefschrift beschrijft de invloed die functionele programmeertalen hebben gehad op het ontwerp van Elegant. Functionele talen zijn programmeertalen met als belangrijkste eigenschap dat functies een centrale rol vervullen. Functies kunnen worden samengesteld tot nieuwe functies, ze kunnen worden doorgegeven aan functies en worden opgeleverd als functieresultaat. Daarnaast staan functionele talen niet toe dat de waarde van een variable wordt gewijzigd, het zogenaamde nevene??ect, in tegenstelling tot imperatieve talen die zo'n nevene??ect wel toestaan. Deze laatste beperking maakt het mogelijk om met behulp van algebra??ische regels een functioneel programma te herschrijven in een ander functioneel programma met dezelfde betekenis. Dit herschrijfproces wordt ook wel progammatransformatie genoemd. De invloed van functionele talen op Elegant omvat: ?? Het beschrijven van ontleedalgorithmen als functionele programma's. Traditioneel worden ontleedalgorithmen beschreven met behulp van de theorie van stapelautomaten. In hoofdstuk 3 wordt aangetoond dat deze theorie niet nodig is. Met behulp van programmatransformaties zijn vele uit de literauur bekende ontleedalgorithmen af te leiden en worden ook nieuwe ontleedalgorithmen gevonden. Deze aanpak maakt het bovendien mogelijk om de vele verschillende ontleedalgorithmen met elkaar te combineren. ?? De evaluatie van attributen volgens de regels van een attribuutgrammatica blijkt eveneens goed te kunnen worden beschreven met behulp van functionele talen. Traditioneel bouwt een ontleedalgorithme tijdens het ontleden een zogenaamde ontleedboom op. Deze ontleedboom beschrijft de structuur van de invoertekst. Daarna wordt deze ontleedboom geanalyseerd en worden eigenschappen ervan in de vorm van attributen berekend. In hoofdstuk 4 van het proefschrift wordt aangetoond dat het niet nodig is de ontleedboom te construeren. In plaats daarvan is het mogelijk om tijdens het ontleden functies die attributen kunnen berekenen samen te stellen tot nieuwe functies. Uiteindelijk wordt er zo ??e??en functie geconstrueerd voor een gehele invoertekst. Deze functie wordt vervolgens gebruikt om de attribuutwaarden te berekenen. Voor de uitvoering van deze functie is het noodzakelijk gebruik te maken van zogenaamde "luie evaluatie". Dit is een mechanisme dat attribuutwaarden slechts dan berekent wanneer deze werkelijk noodzakelijk zijn. Dit verklaart de naam Elegant, welke een acroniem is voor "Exploiting Lazy Evaluation for the Grammar Attributes of Non- Terminals". ?? Scanners worden traditioneel gespeci??ceerd met behulp van zogenaamde reguliere expressies. Deze reguliere expressies kunnen worden afgebeeld op een eindige automaat. Met behulp van deze automaat kan de invoertekst worden geanalyseerd en gesplitst in symbolen. In hoofdstuk 5 wordt uiteengezet hoe functionele talen het mogelijk maken om scanneralgorithmen te construeren zonder gebruik te maken van automatentheorie. Door een reguliere expressie af te beelden op een functie en de functies voor de onderdelen van samengestelde reguliere expressies samen te stellen tot nieuwe functies kan een scannerfunctie geconstrueerd worden. Door gebruik te maken van programmatransformaties kan deze scanner deterministisch worden gemaakt en minimaal worden gehouden. ?? Het typeringssysteem van Elegant wordt beschreven in hoodstuk 6 en vormt een combinatie van systemen die in functionele en imperatieve talen worden gevonden. Functionele typeringssystemen omvatten typen welke bestaan uit een aantal varianten. Elk van deze varianten bestaat uit een aantal waarden. Bij een dergelijk typeringssysteem wordt een functie gede??ni??eerd door middel van een aantal deeelfuncties. Elke deelfunctie kan met behulp van zogenaamde patronen beschrijven voor welke van de varianten hij gede??ni??eerd is. Het blijkt dat imperatieve typesystemen welke subtypering mogelijk maken een generalisatie zijn van functionele typesystemen. In deze generalisatie kan een patroon worden opgevat als een subtype en een deelfunctie als een parti??ele functie. Het Elegant typesystemen maakt deze vorm van typering en functiebeschrijving mogelijk. Bij toepassing van een functie wordt de bijbehorende deelfunctie geselecteerd door de patronen te passen met de waarden van de actuele functieargumenten. In dit proefschrift wordt een eÆci??ent algorithme voor dit patroonpassen met behulp van programmatransformaties afgeleid uit de de??nitie van patronen. Het Elegant typeringssystemen bevat ook typen voor de modellering van luie evaluatie. De aanwezigheid van nevene??ekten maakt het mogelijk om drie verschillende luie typen te onderscheiden, welke verschillen in de wijze waarop de waarde van een lui object stabiliseert. ?? In hoofdstuk 7 wordt aangetoond dat de regels uit een attribuutgrammatica ook kunnen worden gebruikt om eigenschappen van een datastructuur te berekenen in plaats van eigenschappen van een invoertekst. Elegant biedt de mogelijkheid om zulke attribuutregels te gebruiken voor dit doel. ?? In hoofdstuk 8 tenslotte worden de Elegant programmeertaal en de eÆci??entie van de Elegant vertaler en door Elegant gegenereerde vertalers ge??evalueerd. Het blijkt dat de imperatieve Elegant programmeertaal dankzij abstractie mechanismen uit functionele talen een zeer rijke en krachtige taal is. Daarnaast zijn zowel Elegant zelf als de door Elegant gegenereerde vertalers van hoge eÆci??entie en blijken geschikt voor het maken van compilers voor professionele toepassingen

The Dwarf Novae of Shortest Period

We present observations of the dwarf novae GW Lib, V844 Her, and DI UMa. Radial velocities of H-alph yield orbital periods of 0.05332 +- 0.00002 d (= 76.78 m) for GW Lib and and 0.054643 +- 0.000007 d (= 78.69 m) for V844 Her. Recently, the orbital period of DI UMa was found to be only 0.054564 +- 0.000002 d (= 78.57 m) by Fried et al. (1999), so these are the three shortest orbital periods among dwarf novae with normal-abundance secondaries. GW Lib has attracted attention as a cataclysmic binary showing apparent ZZ Ceti-type pulsations of the white dwarf primary. Its spectrum shows sharp Balmer emission flanked by strong, broad Balmer absorption, indicating a dominant contribution by white-dwarf light. Analysis of the Balmer absorption profiles is complicated by the unknown residual accretion luminosity and lack of coverage of the high Balmer lines. Our best-fit model atmospheres are marginally hotter than the ZZ Ceti instability strip, in rough agreement with recent ultraviolet results from HST. The spectrum and outburst behavior of GW Lib make it a near twin of WZ Sge, and we estimate it to have a quiescent V absolute magnitude 12. Comparison with archival data reveals proper motion of 65 +- 12 mas/yr. The mean spectrum of V844 Her is typical of SU UMa dwarf novae. We detected superhumps in the 1997 May superoutburst with superhump period = 0.05597 +- 0.00005 d. The spectrum of DI UMa appears normal for a dwarf nova near minimum light. These three dwarf novae have nearly identical short periods but completely dissimilar outburst characteristics. We discuss possible implications.Comment: Accepted for publication in Publications of the Astronomical Society of the Pacific; 16 pages, 6 figure

The Formation of Cataclysmic Variables with Brown Dwarf Secondaries

The present-day formation of cataclysmic variables (CVs) with brown dwarf (BD) secondaries (0.013 M_sun < M_sec < 0.075 M_sun) is investigated using a population synthesis technique. Results from the latest, detailed models for BDs have been incorporated into the population synthesis code. For our models, we find that ZACVs with BD secondaries have orbital periods in the range 46 min to 2.5 hrs. We also find that ZACVs with BD secondaries comprise 18% of the total, present-day ZACV population. In addition, we find that 80% of ZACVs with BD secondaries have orbital periods < 78 minutes. This implies that 15% of the present-day ZACV population should have orbital periods shorter than the observed orbital period minimum for CVs. We also investigate the dependence of the present-day formation rate of CVs with BD secondaries on the assumed value of the common envelope efficiency parameter, alpha_CE, for three different assumed mass ratio distributions in ZAMS binaries. Surprisingly, we find that the common envelope process must be extremely inefficient (alpha_CE < 0.1) in order for CVs with BD secondaries not to be formed. Finally, we find that the progenitor binaries of ZACVs with BD secondaries have ZAMS orbital separations < 3 AU and ZAMS primary masses between ~1-10 M_sun, with ~75% of the primary masses less than ~1.6 M_sun. Interestingly, these ranges in orbital separation and primary mass place the majority of the progenitor binaries within the so-called ``brown dwarf desert.''Comment: preprint 27 pages 4 figures; to appear in ApJ April 1, 200

The spectroscopic evolution of the symbiotic-like recurrent nova V407 Cygni during its 2010 outburst. I. The shock and its evolution

On 2010 Mar 10, V407 Cyg was discovered in outburst, eventually reaching V< 8 and detected by Fermi. Using medium and high resolution ground-based optical spectra, visual and Swift UV photometry, and Swift X-ray spectrophotometry, we describe the behavior of the high-velocity profile evolution for this nova during its first three months. The peak of the X-ray emission occurred at about day 40 with a broad maximum and decline after day 50. The main changes in the optical spectrum began at around that time. The He II 4686A line first appeared between days 7 and 14 and initially displayed a broad, symmetric profile that is characteristic of all species before day 60. Low-excitation lines remained comparatively narrow, with v(rad,max) of order 200-400 km/s. They were systematically more symmetric than lines such as [Ca V], [Fe VII], [Fe X], and He II, all of which showed a sequence of profile changes going from symmetric to a blue wing similar to that of the low ionization species but with a red wing extended to as high as 600 km/s . The Na I D doublet developed a broad component with similar velocity width to the other low-ionization species. The O VI Raman features were not detected. We interpret these variations as aspherical expansion of the ejecta within the Mira wind. The blue side is from the shock penetrating into the wind while the red wing is from the low-density periphery. The maximum radial velocities obey power laws, v(rad,max) t^{-n} with n ~ 1/3 for red wing and ~0.8 for the blue. (truncated)Comment: Accepted for publication, A&A (submitted: 9 Oct 2010; accepted: 1 Dec 2010) in press; based on data obtained with Swift, Nordic Optical Telescope, Ondrejov Observatory. Corrected typo, Fermi?LAT detection was at energies above 100 MeV (with thanks to C. C. Cheung

The spectroscopic evolution of the recurrent nova T Pyxidis during its 2011 outburst I. The optically thick phase and the origin of moving lines in novae

The nova T Pyx was observed with high resolution spectroscopy (R ~ 65000) spectroscopy, beginning 1 day after discovery of the outburst and continuing through the last visibility of the star at the end of May 2011. The interstellar absorption lines of Na I, Ca II, CH, CH$^+$, and archival H I 21 cm emission line observations have been used to determine a kinematic distance. Interstellar diffuse absorption features have been used to determine the extinction independent of previous assumptions. Sample Fe-peak line profiles show the optical depth and radial velocity evolution of the discrete components. We propose a distance to T Pyx $\geq$4.5kpc, with a strict lower limit of 3.5 kpc (the previously accepted distance). We derive an extinction, E(B-V)$\approx0.5\pm$0.1, that is higher than previous estimates. The first observation, Apr. 15, displayed He I, He II, C III, and N III emission lines and a maximum velocity on P Cyg profiles of the Balmer and He I lines of $\approx$2500 km s$^{-1}$ characteristic of the fireball stage. These ions were undetectable in the second spectrum, Apr. 23, and we use the recombination time to estimate the mass of the ejecta, $10^{-5}f$M$_\odot$ for a filling factor $f$. Numerous absorption line systems were detected on the Balmer, Fe-peak, Ca II, and Na I lines, mirrored in broader emission line components, that showed an "accelerated" displacement in velocity. We also show that the time sequence of these absorptions, which are common to all lines and arise only in the ejecta, can be described by recombination front moving outward in the expanding gas without either a stellar wind or circumstellar collisions.Comment: Accepted for publication in Astronomy & Astrophysics Letters (17/8/11

Water-ice driven activity on Main-Belt Comet P/2010 A2 (LINEAR) ?

The dust ejecta of Main-Belt Comet P/2010 A2 (LINEAR) have been observed with several telescopes at the at the Observatorio del Roque de los Muchachos on La Palma, Spain. Application of an inverse dust tail Monte Carlo method to the images of the dust ejecta from the object indicates that a sustained, likely water-ice driven, activity over some eight months is the mechanism responsible for the formation of the observed tail. The total amount of dust released is estimated to be 5E7 kg, which represents about 0.3% of the nucleus mass. While the event could have been triggered by a collision, this cannot be decided from the currently available data.Comment: Accepted for ApJ Letter

Identification of 13 DB + dM and 2 DC + dM binaries from the Sloan Digital Sky Survey

We present the identification of 13 DB + dM binaries and 2 DC + dM binaries from the Sloan Digital Sky Survey (SDSS). Before the SDSS only 2 DB + dM binaries and 1 DC + dM binary were known. At least three, possibly 8, of the new DB + dM binaries seem to have white dwarf temperatures well above 30000 K which would place them in the so called DB-gap. Finding these DB white dwarfs in binaries may suggest that they have formed through a different evolutionary channel than the ones in which DA white dwarfs transform into DB white dwarfs due to convection in the upper layers.Comment: 4 pages, 2 figures, accepted for publication in A&A Letter

RXTE All-Sky Monitor Detection of the Orbital Period of Scorpius X-1

The orbital period of Scorpius X-1 has been accepted as 0.787313 d since its discovery in archival optical photometric data by Gottlieb, Wright, & Liller (1975). This period has been confirmed in both photometric and spectroscopic optical observations, though to date only marginal evidence has been reported for modulation of the X-ray intensity at that period. We have used data taken with the RXTE All Sky Monitor to search for such a modulation. A major difficulty in detecting the orbit in X-ray data is presented by the flaring behavior of Sco X-1, which contributes white noise to Fourier transforms of the intensity time series, and tends to obscure weak modulations. We present a new technique for substantially reducing the effects of the flaring behavior while retaining much of any periodic orbital modulation, provided only that the two temporal behaviors exhibit different spectral signatures. Through such a search, we have found evidence for orbital modulation at about the 1% level with a period of 0.78893 d, equal within our accuracy to a period which differs by 1 cycle per year from the accepted value. If we compare our results with the period of the 1 year sideband cited by Gottlieb et al. we conclude that the actual period may be 0.78901 d.Comment: AASTeX, 20 pages, 5 Postscript figure